De morele moed van een politicus

verslag: Caroline Glick; bron: www.wimjongman.nl

Op woensdag 17 september 2014 werd een toespraak gehouden door Texas Senator Ted Cruz, tijdens het inaugurele diner van een organisatie die zichzelf “In Defense of Christians” noemt. Het doel van deze nieuwe organisatie wordt verondersteld om de belangenbehartiging op zich te nemen voor de onderdrukte christelijke gemeenschappen in het Midden-Oosten.
Vóór het diner ondervroeg The Washington Free Beacon-website Cruz naar de motieven van zijn besluit om de groep aan te pakken. Verschillende christelijke leiders uit Libanon en Syrië hadden ook het plan om het forum aan te pakken, dat verklaringen van publieke steun voor Syrische dictator Bashar Assad en Hezbollah, en dat flagrante antisemitische verklaringen had afgelegd.
Zo noemde bijvoorbeeld de kerk van Antiochië Patriarch Gregorius III Laham de jihadistische aanvallen op Iraakse christenen een "zionistische samenzwering tegen de islam" die erop gericht is om moslims slecht te doen lijken.

Waarschijnlijk hebben de leiders van de organisatie aangenomen dat Cruz hun groep een twee-partijen-geloofwaardigheid zou geven en hebben ze nooit gedacht dat hij hun anti-Joodse vooroordelen zou uitdagen. Geen Amerikaanse politicus in de recente geschiedenis heeft ooit een probleem gemaakt van de ongebreidelde Jodenhaat onder de Midden-Oosten christenen. Waarschijnlijk dachten zij dat hij een gepassioneerde toespraak zou houden over de situatie van de christenen onder de laars van islamitische staat, en onder het genot van een warm applaus de zaal zou verlaten en het pad vrijmaken voor andere sprekers om de Joden te beschuldigen.
Cruz volgde echter niet dit script. In plaats daarvan gebruikte hij de kans om zijn publiek harde waarheden te vertellen.

In een verklaring die werd uitgebracht door zijn organisatie heeft Cruz de gebeurtenissen van de avond samengevat:
"Ik vertelde de deelnemers dat degenen die een hekel aan Israël hebben, ook Amerika haten... dat degenen die Joden haten, ook christenen haten; en dat iedereen die een hekel heeft aan Israël en het Joodse volk, niet de leer van Christus volgt."
"Ik ging verder met de toehoorders te vertellen dat de christenen in het Midden-Oosten geen betere vriend hebben dan Israël. Dat christenen in Israël hun geloof vrij van vervolging in praktijk kunnen brengen. En dat ISIS [islamitische staat], al-Qaeda, Hamas en Hezbollah, samen met hun sponsors in Syrië en Iran, allemaal deel zijn van een en dezelfde kanker, met het vermoorden van zowel christenen als Joden. Haat is haat en moord is moord."

Door zijn beslissing om niet de makkelijke weg te nemen, werd Cruz onderworpen aan boos gejoel en interrupties uit het publiek, waarvan de leden kwaad zijn opmerkingen verwierpen.
"Na slechts een paar minuten, had ik geen andere keuze," zei Cruz. "Ik vertelde hen: 'Als u niet achter Israël staat, als u niet achter de Joden staat, dan kan ik niet achter u staan.' En liep ik van het podium."

Cruz' actie was een daad van moreel leiderschap. Hij stond voor zijn publiek van mede-christenen en vertelde zijn mede-religieuzen dat hun haat tegen Joden en Israël on-christelijk is. Hij vertelde hen eveneens dat hun dweperij hen blind maakte voor hun eigen lot en dat ze hun grootste bondgenoot weigeren bij de beveiliging van hun toekomst in het Midden-Oosten.
Cruz' strategie voor de bestrijding van islamitische onderdrukking van christenen houdt in allen te verenigen die onderdrukt en aangevallen worden door jihadisten. In alle eerlijkheid is dit het enige beleid dat een kans heeft op de lange termijn bij het veiligstellen van een toekomst voor de christenen in het Midden-Oosten.
Voordat Cruz tot deze conclusie kwam, moest hij eerst de morele duidelijkheid erkennen dat christelijke Jodenhaat een groot obstakel is voor het veiligstellen van een toekomst voor de Midden-Oosten christenen.
Met andere woorden: zijn strategische visie is verankerd in morele moed.