Hoe nu verder?

Jeruzalem, 22 augustus, 2014
van Bart Repko, op neverbesilent.org)

Gedurende de proclamatiewandeling klonk twintig keer het alarm op de smartphone van één van de wachters. (Bijna elke Israëli heeft deze gratis alarm app op zijn smartphone of tablet gedownload. Iedere keer als een raket wordt afgevuurd op Israëlisch grondgebied klinkt een alarm) Honderden raketten vielen ook deze week neer op Israëlisch grondgebied. Een triest record. Het was inmiddels het elfde staakt-het-vuren dat door de islamitische Hamasbende werd gebroken. Politici kunnen onderhandelen en concessies doen tot zij er bij neervallen, maar lijken niet te doorgronden dat de islamitische vijand het begrip ´vrede´ helemaal niet op hun verlanglijstje hebben staan. Er wordt onderhandeld over een haven en een vliegveld in de geplaagde strook van Gaza, maar vergeten wordt dat Hamas geen enkel belang heeft bij het welzijn van de Gazanen. Integendeel, de onschuldige bevolking vormt juist een belangrijke factor in hun – niets en niemand ontziende – strijd.

Dankbaar registreren onze gewaardeerde journalisten de onschuldige burgerslachtoffers die in deze vernietigingsoorlog een onmisbaar aspect vormen in de strijd tegen de Joodse staat. Hoe zou je ooit ongevoelig kunnen blijven bij het zien van kinderen die slachtoffer worden van deze onmogelijke oorlog?

Overigens mag een vraagteken (uitroepteken) geplaatst worden bij de onschuld van een bevolking die massaal gestemd heeft voor deze terreurorganisatie en vrolijk snoepjes uitdeelt na de moord op drie Joodse zonen.

Het ‘heilig’ islamitisch doel is slechts gericht op de vernietiging van de Joodse staat. De eigen bevolking zal hun een zorg zijn. Palestijnse burgers dienen slechts als zandzakken om hun doel te bereiken. Terwijl het Israëlische leger burgers waarschuwt via sms-jes, mobieltjes en flyers voor een naderende aanval, verbieden de Hamasterroristen de bevolking hun huizen te verlaten. Geen enkel leger op deze planeet betracht zoveel zorgvuldigheid bij haar strijd tegen terreur. Een uitgebreide staf van juristen en veiligheidsspecialisten bestudeert voortdurend of humanitaire regels niet worden overtreden. Door deze zorgvuldigheid in acht te nemen benadeelt Israël haar eigen verrassingsstrategie. Toch wordt niet het islamitische schurkenleger van Hamas in de beklaagdenbank gezet, maar Israël. Beschaafde vingers wijzen niet beschuldigend naar Hamas, de werkelijke oorlogsmisdadigers, maar naar de IDF, het Israëlische leger dat deze islamitische kanker tracht uit te roeien. De antisemitische draak manifesteert zich in keurige jurisprudentie. Hoe hypocriet is onze westerse wereld.

Hoe nu verder?
In Israël heerst verdeeldheid over de te volgen strategie. Moet de IDF deze misdadige Hamas terroristen met wortel en tak uitroeien? Maar hoe dan toch? Zo’n aanpak zou honderden Israëlische en waarschijnlijk duizenden Arabische burgers het leven kosten. Op het ogenblik wordt gekozen voor een strategie van represaille en het doden van Hamas-kopstukken. Houdt Hamas zich gedeisd, dan beantwoordt Israël dat met rust. Zodra Hamas raketten afvuurt slaat het leger terug. Veel Israëlisch vinden dat daarmee de regie in verkeerde, islamitische, handen ligt. Zij vinden dat Israël de regie in handen moet nemen. Verwarring heerst alom.

Als we de profetieën er op naslaan ontdekken we dat de dag aanbreekt dat God zelf handelend gaat optreden. Op een gegeven moment is de schaal van terreur overvol. Die dag zou wel eens dichterbij kunnen zijn dan velen vermoeden. Kritische mensenrechten organisaties zullen verbijsterd toekijken hoe God dan zelf zal afrekenen met de vijanden van Israël. God zal opstaan om zich over Sion te ontfermen. Hij zal zijn heilige arm ontbloten. Hijzelf zal de strijd aanbinden tegen de vijanden van Israël. De tekst: ‘Wie Israël vervloekt zal zelf vervloekt worden’ (Genesis 12:3), zal dan pijnlijk werkelijkheid worden. Gods wraak zal buitengewoon vernietigend zijn voor de vijanden van Israël. Humanistische verzuchtingen over ‘buitenproportioneel geweld’ ten spijt. Onze mond zal van verbijstering openvallen. Met stomheid geslagen. (Micha 7:16) Je kunt Gods oogappel (Zacharia 2:12) niet ongestraft terroriseren. Vergis je niet, ook humanistische vredeactivisten en massa’s evenwichtige christenen porren God al decennia lang in zijn oog.

Vandaag voert het Israëlische leger strijd tegen de van haat verzadigde islamitische terroristen, gesteund door de God van Israël, morgen zal deze verhouding worden omgedraaid, dan zal God zelf de strijd aanbinden met de vijand, met behulp van het Israëlische leger. Precies zoals dat gebeurde in de Bijbel. De roep: ‘Voor de Here en voor Gideon’ (Rechters 7:18) zal dan klinken: ‘Voor de Heer en voor de IDF!’

Waarom is het zo stil binnen de christengemeenschap?
Het is – voorzichtig gezegd – opmerkelijk stil op het christelijk erf. Hier en daar klinken – als fluisteringen in de nacht – voorzichtig pro Israëlische geluiden op. Waar blijft dat massale, geestelijk ontwaken? Waar worden bijeenkomsten georganiseerd om onvoorwaardelijk voor Israël op de bres te staan? Uitzonderingen daargelaten lijkt dit grote conflict de christelijke goegemeente nauwelijks uit hun religieuze leunstoel te doen opveren. We zijn te druk met interne gemeentezaken. We willen niet gestoord worden. Israël leidt toch maar tot verdeeldheid en verwarring. Dat moeten we toch zien te vermijden? Zeg nu zelf…

Het is oorlog! De gemeente is juist geroepen om in deze geestelijke oorlog haar plek in te nemen. Lieve lezer, dit is het seizoen-bij-uitstek waar de gemeente zich als één man zou moeten oprichten om onvoorwaardelijk voor Gods eerstgeboren zoon, Israël (Exodus 4:22) in de bres te gaan staan. Als wachter-op-de-muren-van-Jeruzalem zouden we de profetieën van herstel en overwinning op de vijanden van Israël voortdurend moeten laten opklinken. Niet een enkeling, massaal! Om Sions wil zwijgen wachters niet langer. Wachters gunnen zichzelf en God geen rust! (Jesaja 62)

Israël staat volkomen alleen in haar strijd op leven en dood. De wereld kijkt kritisch toe, maar vergis je niet, ook de christelijke kerk kijkt van een afstandje toe hoe de strijd zich ontwikkelt.

Word wakker! en observeer hoe de wereld met ongekende snelheid afstevent op haar onvermijdelijke – maar voorzegde – ondergang. Oorlogen, rampen, epidemieën, de oprukkende islam, verkillende liefde, economische spanning en neergang, de medische- en ouderenzorg bezwijkt onder buitensporige financiële last… Heb je nog meer aanwijzingen nodig?

De gemeenschap van gelovigen geldt als de enige vriend die Israël heeft. Andere vrienden heeft zij niet! Waar sta jij? Kijk je gelaten toe vanaf een veilige afstand? Maak niet de dwaze fout door te denken dat het wel goed zal komen. Jij bent juist voor deze taak op deze gebroken wereld geplaatst. Niet om als volgzame ziel toe te kijken maar om te participeren in deze geestelijke oorlog! Laat je niet in slaap sussen door de zoveelste, slaapverwekkende humanistische babbelpreek. We zullen elkaar moeten aansporen om in actie te komen. Niet alleen demonstrerend op de Dam, maar proclamerend op de muren van Jeruzalem.